ماه بالای سر تنهایی ست

مادر من زن محکمی‌است. صبح‌ها از ساعت پنج بیدار می‌شود، صبحانه درست میکند، در تاریکی بیدارمان میکند، قیافه‌های غرغرو و پف آلود ما را تحمل میکند. اگر شب قبل را زیاد بیدار مانده باشم، سرم را میبوسد و میگوید "قربون چشمای قرمزت برم". ساعت هفت از خانه بیرون می‌زند، از هفت و نیم تا چهار بعد از ظهر در درمانگاه با هزار جور بیمار و ارباب رجوع مدارا می‌کند. عصر که خانه می‌آید، ریخت و پاش‌های ما را جمع می‌کند. شام درست می‌کند. بعد به یارا کمک می‌کند مشق‌هایش را بنویسد. بعد با یک دست میوه برایمان حاضر می‌کند و با دست دیگر ناهار فردا را می‌پزد. شب‌ها بالای سرم یک بطری آب می‌گذارد. می‌گوید اگر یک وقت نصفه شب از تشنگی بیدار شوم، خوب نیست تا آشپزخانه بروم. بدخواب میشوم.