ماه بالای سر تنهایی ست

حتی دلم برای آن خانه‌ی قبلی تنگ شده. خانه‌ی قبلی که شصت متر بود و هیچ چشم انداز دلگشایی نداشت و بدتر از همه ... در اتاق من هیچ پنجره‌‌‌ای نبود. از آبان تا اسفند هیچ صدایی از باران‌های پاییزی و زمستانی نمی‌شنیدم. از تماشای برف محروم بودم. اما ببینید، چقدر وضع نابسامان است که آن روزهایم را به این روزهایم ترجیح میدهم.